به گزارش پایگاه خبری"دامپزشک"، نژادهای اصیل منشأ خود را به اواخر قرن هفدهم در بریتانیای کبیر بازمی‌گردانند. اسب‌دوانی از قرن‌ها پیش در آنجا وجود داشت و مردم به‌دلیل ویژگی‌های مسابقه‌ای اسب‌ها را به‌طور انتخابی پرورش می‌دادند.
سه اسب نر در اواخر دهه 1600 و اوایل دهه 1700 به انگلستان وارد شدند: بایرلی ترک، دارلی عربیان (اسب عرب) و گودولفین عربی (که به نام صاحبان آنها نامگذاری شده بود، که قبلاً رایج بود). آنها تبدیل به اسب نرهای پایه نژاد اصیل شدند. از قضا هیچ یک از آنها هرگز مسابقه نداده بودند. مادیان های بنیادی از چندین نژاد، هم بومی و هم وارداتی به وجود آمدند.
این پرورش انتخابی باعث ایجاد اسبی با قدرت، سرعت و استقامت شد. اولین نژاد اصیل در سال 1730 وارد مستعمرات آمریکا شد. اگرچه واردات آنها در طول جنگ انقلاب متوقف شد. مسابقات اسب دوانی در ایالات متحده در دهه 1800 محبوبیت یافت و کنتاکی و تنسی به مراکزی برای پرورش نژاد اصیل و مسابقه ای تبدیل شدند. این نژاد اصیل بر چندین نژاد اسب دیگر از جمله استاندارد و مورگان نیز تأثیر گذاشت.
قد اصیل از حدود 15 دست (60 اینچ) تا 17 دست (68 اینچ) متغیر است. اکثر آنها تقریباً 16 دست (64 اینچ) قد دارند. وزن آنها معمولا بین 1000 تا 1200 پوند است.
اگرچه اسب ها عمدتاً به دلیل ویژگی های مسابقه ای از زمان پیدایش خود پرورش داده شده اند، اما نژادهای اصیل در بسیاری از ورزش های دیگر از جمله پرش و درساژ نیز دیده می شوند.
علاوه بر این، از نژادهای اصیل اغلب برای افزودن ظرافت و پشتکار به سایر نژادهای اسب استفاده می شود. بسیاری از اسب های ورزشی به ویژه در اصل و نسب خود نژادهای اصیل دارند.
رنگ ها و نشانه ها
نژادهای اصیل در هر رنگی یافت می شوند. اغلب آنها خلیجی، قهوه ای، شاه بلوطی، سیاه یا خاکستری هستند. بسیاری از ثبت نژادها الگوهای پوششی که بیش از یک رنگ را شامل می شود را تشخیص نمی دهند. اما نشانه‌های سفید روی صورت و پاها، مانند جوراب‌های بلند یا جوراب‌های ساق بلند، مجاز هستند.و اگرچه بسیاری از نژادهای اصیل ساده و بدون علامت هستند.
ورزشکاری و ظاهر منحصر به فرد یک نژاد اصیل از ویژگی های بارز آن است. سرعت این اسب ها به حدود 40 مایل در ساعت می رسد. پاهای عقب آنها بسیار بلند است، که در هنگام تاختن، نیروی رانش را تقویت می کند. و حتی با جود اینکه این اسب ها ، اسب های قدرتمند و عضلانی هستند، می توانند با ظرافت و چابکی حرکت کنند.
رژیم غذایی و تغذیه
نژادهای اصیل از یک رژیم غذایی معمولی شامل علف مرغوب، یونجه، غلات و برخی میوه ها و سبزیجات استفاده می کنند. مکمل ویتامین و مواد معدنی ممکن است برا ی اسب اصیل لازم باشد. بسیاری از اسب‌های اصیل متابولیسم سریعی دارند، بنابراین ممکن است برای حفظ وزن مناسب نسبت به سایر اسب‌های هم اندازه خود به غذای بیشتری نیاز داشته باشند.
نژادهای اصیل مستعد ابتلا به چندین مشکل سلامتی هستند که بسیاری از آنها به دلیل پرورش دادن آنها برای مسابقه است. از آنجایی که آنها اغلب در مسیر مسابقه به سمت افراط‌های فیزیکی سوق داده می‌شوند، میزان عوارض و تصادفات سلامتی مانند شکستگی‌های تا پایان عمر برای نژادهای اصیل بالاست.
این نژاد همچنین مستعد خونریزی ریوی ناشی از ورزش به طور شدید است. بعلاوه، برخی از نژادهای اصیل قلب‌های غیرطبیعی کوچکی دارند که می‌تواند به ایجاد مشکلات گردش خون کمک کند. و برخی سم‌های بسیار کوچکی نسبت به سایز بدن خود دارند که می‌تواند باعث درد و لنگش شود.
از نظر رفتار، بسیاری از نژادهای اصیل برای سوارکاری مبتدی بسیار با روحیه و پرانرژی هستند. اما آنها بسیار باهوش هستند و اخلاق کاری قوی دارند. یک مربی با اعتماد به نفس و با تجربه اغلب می تواند این اسب را برای برتری در ورزش های مختلف اسب آموزش دهد.
آراستن
روش های استاندارد نظافت اسب برای نژادهای اصیل مناسب است. آنها را حداقل چند بار در هفته برس مخصوص بزنید و سم آنها را هر روز بازرسی و تمیز کنید تا آسیب دیدگی نداشته باشد و از عفونت جلوگیری کنید.
اسب های اصیل برای ورزشکار بودن و با روحیه بودن پرورش داده شده اند. اما برای سوارکاران متوسط و پیشرفته که می توانند قدرت نژاد اسب را هدایت کنند، اسب های اصیل بهترین سواری با یک راه رفتن قدرتمند و نرم هستند. با توجه به ماهیت پرانرژی آنها به ویژه برای کسانی که می خواهند با اسب خود در مسابقات سوارکاری مسابقه دهند ایده آل هستند.
