به گزارش پایگاه خبری "دامپزشک"،  پسیتاکوز یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که می تواند در انواع مختلف پرندگان خانگی از جمله ماکائو و طوطی ها یافت شود و به راحتی پخش می شود.

پسیتاکوزیس چیست؟

پسیتاکوزیس بیماری است که بیش از 400 گونه از پرندگان و برخی از پستانداران را مبتلا می کند. این بیماری توسط باکتری های  Chlamydophila psittaci، Chlamydophila avium یا Chlamydophila gallinacea ایجاد می شود  (اما تصور می شود سایر باکتری ها نیز باعث این بیماری می شوند) و از پرنده ای به پرنده دیگر یا پرنده به برخی از پستانداران (از جمله انسان) توسط پرندگان آلوده منتقل می شود. C. psittaci باکتری است که به طور معمول در پسیتاسین های حیوانات خانگی مانند طوطی ها دیده می شود و بیشتر تشخیص داده می شود.

چگونه پرندگان به پسیتاکوزیس مبتلا می شوند؟

یک پرنده برای ابتلا به آن مجبور نیست با پرنده دیگری که به یکی از انواع باکتری های عامل پسیتاکوز آلوده شده است تماس داشته باشد، اما این یک راه آسان برای ابتلا به آن است. آنها همچنین می توانند با فرد یا وسیله ای که با پرنده آلوده در تماس بوده در تماس باشند. فومیت های موجود در کاسه های آب و غذا، ذرات معلق در هوا، پرها، مدفوع و سایر مواردی که با پرنده مبتلا به پسیتاکوزیس در تماس بوده اند، همگی می توانند پرندگان سالم را آلوده کنند. قرار گرفتن در یک اتاق با تهویه ضعیف با یک پرنده آلوده نیز می تواند باعث شود پرنده خانگی شما به آن مبتلا شود .

علائم پسیتاکوزیس در پرندگان چیست؟

در پرندگان، پسیتاکوز علائم مختلفی ایجاد می‌کند، اما می‌تواند بدون توجه باقی بماند و در داخل پرنده خوابیده شود. پرندگان مبتلا به پسیتاکوزیس تا زمانی که تحت استرس قرار نگیرند بدون علامت هستند (هیچ علامتی نشان نمی دهند) و سپس باعث پف کرده و تورم چشم (ورم ملتحمه)، بی حالی، بی اشتهایی و کاهش وزن، کرک شدن پرها، ترشحات بینی و بزرگ شدن کبد می شود. همچنین می تواند اسهال و مسائل تنفسی می شود در برخی از گونه از پرندگان است. پرندگانی که در اثر قرار گرفتن در معرض این باکتری به طور حاد آلوده می شوند (با پرنده یا ماده آلوده در تماس هستند) پس از حدود سه روز علائم را نشان می دهند. ناقلان این باکتری در هر زمانی ممکن است بیمار شوند.

علائم پسیتاکوزیس در پستانداران چیست؟

در پستانداران، پسیتاکوز به طور معمول باعث مشکلات تولید مثلی مانند سقط جنین و جفت ملتهب و مشکلات تنفسی مانند ذات الریه، سرفه و افزایش تعداد تنفس می شود. همچنین گزارش شده است که باعث مسائل چشم مشابه به عنوان آن را در پرندگان، لنگش، تب و ترشحات بینی می کند.

پسیتاکوزیس در حیواناتی که درمان نشده و علائمی از خود نشان می دهند می تواند کشنده باشد اما بسیاری از آنها بدون علامت هستند. انواع علائم همچنین می تواند نشان دهنده انواع بیماری های دیگر باشد، بنابراین تشخیص پسیتاکوز با بررسی علائم به تنهایی دشوار است.

 

چگونه می توانید پسیتاکوز را در پرنده خود تشخیص دهید؟

از آنجایی که علائم پسیتاکوز می‌تواند مانند مجموعه‌ای از بیماری‌های دیگر در پرندگان خانگی به نظر برسد، آزمایش‌های خاصی برای تشخیص وجود C. psittaci مورد نیاز است . بافت شناسی (نگاهی به بافت ها در زیر میکروسکوپ)، تشخیص اسیدهای نوکلئیک و آنتی ژن ها، آزمایش های سرولوژیکی مختلف و کشت ها ممکن است توسط دامپزشک پرندگان برای تشخیص بیماری پسیتاکوزیس در پرنده توصیه شود. گاهی اوقات بیش از یک آزمایش لازم است.

این باکتری را می‌توان در تعدادی از مکان‌های پرنده از جمله مدفوع، کبد، ریه‌ها، کلیه‌ها، طحال، دفع از چشم، کوآنا، کلوآکا و حتی بافتی که قلب را می‌پوشاند به نام پریکارد شناسایی کرد. تشخیص پرندگانی که علائم پسیتاکوز را تجربه می کنند نسبت به پرندگانی که هیچ نشانه ای از بیماری را نشان نمی دهند آسان تر است. نمونه مدفوع گاهی اوقات چند باید در جهت پیدا کردن باکتری آزمایش می شود، به خصوص در پرندگان که فقط حامل و نه به شدت بیمار می باشد.

چه گونه پرندگانی معمولاً به پسیتاکوز مبتلا می شوند؟

رایج ترین گونه های آلوده پرندگان خانگی آنهایی هستند که در خانواده پسیتاسین (که اغلب به آنها طوطی گفته می شود) هستند. این خدمات عبارتند از ماکائوها، مرغ عشق (parakeets ها) ، طوطی، طوطی آمازون، کاکاتوها، lories ، خاکستری آفریقایی، مرغ عشق و conures . کبوترهای خانگی نیز مانند اردک های خانگی اغلب به پسیتاکوز مبتلا می شوند. صدها گونه پرنده دیگر نیز مستعد ابتلا به این بیماری هستند از جمله پرندگان وحشی.

 

آیا درمانی برای پسیتاکوزیس وجود دارد؟

خوشبختانه، درمانی برای پسیتاکوزیس وجود دارد. گفته می شود که حدود 50 درصد از پرندگان در صورت عدم درمان به دلیل این عفونت می میرند، اما آنتی بیوتیک ها معمولاً در درمان آن موفق هستند. از آنجایی که پرندگان نمی توانند انواع آنتی بیوتیک های مشابه حیوانات دیگر را با خیال راحت مصرف کنند، معمولاً برای درمان بیماری، داکسی سایکلین، آنتی بیوتیکی در گروه داروهای تتراسایکلین، به مدت 45 روز تجویز می شود. اگر پرنده شما C. psittaci نداشته باشد ، نوع دیگری از آنتی بیوتیک در کلاس سولفونامید نیز ممکن است موفقیت آمیز باشد، اما این دسته دارویی هیچ تاثیری بر شایع ترین نوع باکتری تشخیص داده شده برای ایجاد پسیتاکوز ندارد.

چگونه می توانید از پسیتاکوز در پرنده خود جلوگیری کنید؟

انواع خاصی از ضد عفونی کننده ها می توانند انواع باکتری هایی که باعث پسیتاکوز می شوند را از بین ببرند، بنابراین تمیزی در پیشگیری از این بیماری مهم است. اگر در نمایشگاه پرندگان شرکت می‌کنید، مطمئن شوید که دست‌های خود را در فاصله زمانی بین دست زدن به پرندگان و قبل از دست زدن به پرنده خود کاملاً بشویید. حتی اقلام برای فروش در نمایشگاه پرندگان، مانند ظروف غذا، قفس ، و اسباب‌بازی‌ها، می‌توانند حاوی فومیت‌های پرندگان آلوده باشند و باید قبل از آوردن پرنده به خانه شسته شوند.

پرندگان وحشی نیز می توانند ناقل پسیتاکوز باشند. بچه پرندگانی که از لانه می افتند، پرندگان مرده و پرندگان زخمی معمولاً توسط مردم نگهداری می شوند و می توانند ناقل پسیتاکوز باشند. اگر با پرندگان وحشی (مخصوصاً پرندگان دریایی) سروکار دارید، حتماً قبل از دست زدن به پرنده خانگی خود دست های خود را بشویید.

اگر قصد دارید یک پرنده خانگی جدید بخرید، حتماً آن را قبل از معرفی به پرنده خانگی دیگر قرنطینه کنید. این به شما زمان می دهد تا آنها را از نظر هر گونه علائم پسیتاکوز تحت نظر بگیرید. در این دوره قرنطینه حتماً بهداشت را رعایت کنید یا از دستکش یکبار مصرف و ماسک استفاده کنید، به خصوص اگر منبع پرنده شک دارد.

اگر چندین پرنده دارید و یکی از آنها مبتلا به پسیتاکوزیس است، باید آن پرنده را از بقیه جدا کنید تا خطر گسترش عفونت به حداقل برسد.

تهویه خوب، محیط های تمیز و شستن دست ها همگی برای گسترش انتقال پسیتاکوزیس در خانه بسیار مهم هستند.