بیماری خونریزی دهنده ویروسی خرگوش (RVHD) یک بیماری بسیار مسری و معمولا کشنده است که خرگوش ها را درگیر می کند. این بیماری با نام های بیماری خونریزی دهنده ویروسی (VHD) و کلسی ویروس خرگوش (RCV) نیز شناخته می شود. واکسیناسیون تنها راه محافظت واقعی از خرگوش ها در برابر این بیماری است.
علائم RVHD
هر دو سویه ویروس علائم مشابهی ایجاد می کنند:
RVHD1 : شایع ترین علامت مرگ ناگهانی است، اغلب با خونریزی از دهان و بینی بلافاصله پس از آن، یا مرگ در عرض 48 ساعت پس از علائم اولیه
RVHD2 : خرگوش‌ها اغلب تا 9 روز پس از آلوده شدن زنده می‌مانند که خطر انتشار بیشتر ویروس را به همراه دارد.
تب
افسردگی
بی حالی
کبودی زیر پوست یا راش، مانند سپتی سمی
خونریزی از دهان، بینی و مقعد
انتشار RVHD
RVHD بین خرگوش ها از طریق تماس مستقیم و از طریق تمام مایعات بدن (خون، ادرار، مدفوع، بزاق) پخش می شود. ویروس در محیط بسیار پایدار است. می تواند بیش از 100 روز در دمای اتاق و اگر سرد باشد بیشتر زنده بماند. ذرات ویروس در برابر انجماد نیز مقاوم هستند.
برای کمک به خرگوش های خود چه کاری می توانید انجام دهید؟
RVHD قابل پیشگیری است! در حال حاضر واکسن هایی علیه RVHD1 و RVHD2 وجود دارد اما متاسفانه این واکسن ها در ایران به راحتی قابل دسترس نمی باشد .
کاهش خطر عفونت علاوه بر واکسیناسیون ضروری : قفس ها و تجهیزات باید قبل از استفاده مجدد ضد عفونی شوند.
حتی خرگوش‌های خانگی نیز از این بیماری در امان نیستند: شما یا هرکسی که به خانه‌تان می‌رود، اگر در مدفوع خرگوش وحشی آلوده راه رفته باشید، ممکن است ویروس را روی پای خود به خانه بیاورید.
خرگوش های خود را از تماس با خرگوش های وحشی یا مناطقی که آنها چرا می کنند دور نگه دارید
یونجه ای را که برای خرگوش خود استفاده می کنید دور از دسترس خرگوش های بیرون و بالقوه آلوده نگه دارید.
توجه داشته باشید که پرندگان یا حشرات ممکن است ویروس را روی پاها یا در مدفوع خود پخش کنند
این ویروس ممکن است در باد نیز وجود داشته باشد.
سایر حیوانات خانگی نیز ممکن است آن را روی پنجه های خود حمل کنند
درمان RVHD
متأسفانه هیچ درمانی برای RVHD1 یا RVHD2 وجود ندارد. متأسفانه 90 تا 100 درصد خرگوش هایی که به این بیماری مبتلا می شوند زنده نمی مانند. با توجه به رنج شدیدی که این بیماری ایجاد می کند، دامپزشک شما معمولاً اتانازی را به دلایلی توصیه می کند.
گاهی اوقات، تعداد بسیار کمی از خرگوش ها زنده می مانند، اگرچه ما نمی دانیم چرا این اتفاق می افتد. این به احتمال زیاد به دلیل تفاوت در پاسخ ایمنی آنها به ویروس است. در این موارد، مراقبت های حمایتی، تسکین درد، مایع درمانی و آنتی بیوتیک ها در برابر عفونت های ثانویه ممکن است به مبارزه با این بیماری کمک کند. در خرگوشی که بسیار خوش شانس بوده است که از عفونت جان سالم به در برده است، برای محافظت از سایر خرگوش ها باید قرنطینه شوند. قرنطینه باید حداقل به مدت شش هفته و احتمالاً بیشتر طول بکشد، زیرا آنها همچنان ویروس را به محیط می ریزند.
