به گزارش پایگاه خبری "دامپزشک"، ویتیلیگو یک بیماری نادر پوست و خز است که بر ملانوسیت ها تأثیر می گذارد. درست مانند انسان، ملانوسیت ها سلول هایی در پوست هستند که مسئول رنگ آمیزی مبی باشند، بنابراین اگر آسیب ببینند، پوست یا خز رنگدانه خود را از دست می دهد. ویتیلیگو اولین بار در سال 1971 در سگ ها مشاهده شد. این بیماری به ندرت در گربه ها است.
علائم ویتیلیگو در سگ ها
روشن یا سفید شدن لکه های خز مخصوصا روی صورت یا بینی
کمبود رنگدانه در پوست
روشن یا سفید شدن ظاهری پوست، به خصوص اگر آن نواحی قبلاً تیره رنگ بوده اند. این نشانه‌های ویتیلیگو می‌تواند در هر جای سگ رخ دهد و جالب اینجاست که می‌تواند متقارن باشد.
لثه ها و لب ها شایع ترین محل برای اولین علائم ویتیلیگو هستند. و می تواند به پوزه، پلانوم بینی، داخل دهان و روی کام سخت و مخاط، پلک ها، مژه ها و گوش گسترش یابد. اما ویتیلیگو می تواند در پاها، ناخن ها، ساق پا، گردن و سایر نقاط بدن نیز رخ دهد.
علل ویتیلیگو در سگ ها
هیچ کس دقیقاً نمی داند چه چیزی باعث آسیب ملانوسیت ها و ایجاد ویتیلیگو می شود. تصور می‌شود این یک بیماری ارثی است که در سگ‌هایی ایجاد می‌شود.
تشخیص ویتیلیگو در سگ ها
به منظور تشخیص سگ مبتلا به ویتیلیگو، دامپزشک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و سابقه پزشکی سگ شما را بررسی می کند. تجسم رنگدانه ممکن است تنها چیزی باشد که به دامپزشک در تشخیص کمک می کند، اما بایوپسی پوست(نمونه برداری) ممکن است برای تایید آن یا رد سایر شرایط جدی تر توصیه شود. ویتیلیگو دردناک نیست و هیچ مشکلی برای سگ ایجاد نمی کند.
درمان ویتیلیگو در سگ ها
در حالی که هیچ پروتکل درمانی رسمی و موثری برای سگ مبتلا به ویتیلیگو وجود ندارد، برخی از صاحبان حیوانات خانگی درمان هایی را امتحان می کنند که گاهی در افراد مبتلا به همان اختلال پوستی استفاده می شود. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی موضعی و فتوتراپی با اشعه ماوراء بنفش دو گزینه هستند که می توان با دامپزشک خود در مورد آنها صحبت کنید، اما نتایج معمولاً چشمگیر نیستند. از آنجایی که ویتیلیگو یک اختلال دردناک نیست و در زندگی روزمره سگ تداخلی ایجاد نمی کند، اکثر صاحبان حیوانات خانگی ترجیح می دهند هیچ درمانی را دنبال نکنند.
سگ های مبتلا به ویتیلیگو همچنان زندگی شادی خواهند داشت و تحت تأثیر تغییرات رنگدانه قرار نخواهند گرفت. سگ ها به ظاهرشان اهمیتی نمی دهند، بنابراین تغییرات اغلب صاحب خانه را بیشتر از حیوان خانگی آزار می دهد.
چگونه از ویتیلیگو در سگ ها جلوگیری کنیم
سگ هایی که ویتیلیگو دارند نباید برای کاهش احتمال انتقال آن به فرزندان در صورت ارثی بودن پرورش داده شوند. در غیر این صورت، از آنجایی که هیچ کس علت دقیق این بیماری را نمی داند، هیچ راه واقعی برای جلوگیری از بروز آن وجود ندارد.
دلایل دیگر برای تغییر رنگدانه در سگ ها
جدا از اینکه خز سگ ها، به طور طبیعی با بالا رفتن سن خاکستری می شود، مشکلات دیگری به جز ویتیلیگو ممکن است باعث شود که سگ رنگدانه های خز، پوست یا مخاط خود را از دست بدهد. علاوه بر ویتیلیگو، کم کاری تیروئید، بیماری کلیوی و کبدی و همچنین استرس باعث تغییرات رنگدانه در سگ ها می شود.
عوامل خطر برای ایجاد ویتیلیگو
در حالی که هر سگی، از جمله نژادهای مختلط، می تواند به ویتیلیگو مبتلا شود، برخی از نژادهای سگ ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن باشند. این نژادها عبارتند از:
تروورنس بلژیکی
ژرمن شپرد
دوبرمن پینچر
روتوایلرها
مو کوتاه آلمانی
سگ گله انگلیسی
داشهوندهای مینیاتوری
آیا ویتیلیگو مسری است؟
خیر، ویتیلیگو برای افراد یا حیوانات دیگر مسری نیست. این یک بیماری عفونی یا مشترک بین انسان و دام نیست.
